A)Γραικοὶ καὶ Ἕλληνες (Ὅμηρος, Ἀριστοτέλης)
Γράφει ἡ Λαμπρινὴ Θωμᾶ:
«Sigoyra Makednos shmainei oreinos (Highlander;-) ) symfwna me ton Hammond, ki h pio endiaferoysa 0ewria poy exw akoysei (ap ton P.Xrhstoy) gia thn proeleysh ths le3ews Ellhn, einai Sell-oi ek ths rizas sal- , e3 oy kai sal-os dhl. trellos. Pantws h onomasia Selloi-Ellhnes einai apo th Dwdwnh (logiko) ki h onomasia ths perioxhs toy Soylioy-Selianhs 0ewreitai diaswsh toy arxaioy onomatos.»
Na 8umisoume ti leve o Omnros kai o Aristotelns.
Ὁμήρου «Ἰλιάς», Π 233-235:
«Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ, τηλόθι ναίων,
Δωδώνης μεδέων δυσχειμέρου· αμφί δε Σελλοί
σοι ναίουσ’ υποφήται ανιπτόποδες χαμαιεύναι.»
(Dia, basilia Dwdwvaie, Pelasgike, pou ka8esai makrua kai prostateueis tn Dwdwvn pou exei baru xeimwva` gurw de oi Selloi katoikouv, oi ermnveutes twv xrnsmwv sou, pou koimouvtai kataxama kai exouv avipta podia.)
Ἀριστοτέλους «Μετεωρολογικά», 1 352 a:
«περί την Ελλάδα την αρχαίαν. Αύτη δ’ εστίν η περί την Δωδώνην και τον Αχελώον… Ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ’ Έλληνες.»
Oi le3eis Ellas-Ellnv emfavizovtai kai stov Omnro, movo gia tnv perioxn tns F8ias omws.
Ὁμήρου «Ἰλιάς», Β 681-685:
«Νυν αυ τους όσσοι το πελασγικόν Άργος έναιον,
οι τ’ Άλον οι τ’ Αλόπην οι τε Τρηχίνα νέμοντο,
οι τ’ είχον Φθίην ηδ’ Ελλαδα καλλιγύναικα,
Μυρμιδόνες δε καλεύντο και Έλληνες και Αχαιοί,
των αυ πεντηκοντα νεών ην αρχός Αχιλλεύς.»
(ekeivous pali pou katoikousav sto Pelasgiko Argos, pou kateixav tnv Alov, tnv Alopn kai tnv Traxiva, pou eixav tnv F8ia kai tnv Ellada me tis omorfes guvaikes (!), pou legovtav Murmidoves kai Ellnves kai Axaioi, autwv arxngos nto o Axilleus me pevnvta ploia.)
Ἐγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος-Larousse-Britannica»:
«Σελλοί: Κάτοικοι τῆς Δωδώνης, fulakes tou mavteiou tou Dios, pou ntav upoxrewmevoi va zouv askntika. Agvwstns etumologias. Kata mia apoyn, prokeitai gia illuriko tupo me snmasia ierourgos-8utns, pou suvdeetai me to γοτθικὸ saljan = προσφέρω- θυσιάζω. Στράβων, Ι’ 328, «Μέγα Ἐτυμολογικόν»: To ovoma twv Sellwv proerxetai apo ta eln pou meta tov kataklusmo sugkevtrw8nkav stnv perioxn tns Ἑλλοπίας, ἢ ἀπὸ τὸν ποταμὸ Σελλήεντα.»
B)Ἕλληνες, Γραικοὶ ἢ Ῥωμαῖοι; Hellenes ἢ Greeks;
[...] εκολλησαν εκτοτε εις
> το Εθνος μας και την ΔΥΣΑΠΑΛΛΑΚΤΟΝ ΚΗΛΙΔΑ , το ονομα ΡΩΜΑΙΟΙ,
> ΡΩΜΙΟΙ, το οποιον θα επρεπε ν'αποφευγομεν ΕΠΙΜΟΝΩΣ και ΦΑΝΑΤΙΚΩΣ,
> αναλαμβανοντες το ΠΑΤΡΙΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΟΝΟΜΑ ΗΜΩΝ [...]
Ο Κεραμοπουλος εμφορειται απο πατριωτικα αισθηματα, πλην ομως βλεπει
το πραγμα μαλλον περιοριστικα. Μετα την απελευθερωση προσπαθησαμε να
ξαναβρουμε και να ενισχυσουμε την σχεση μας με το ενδοξο Αρχαιοελληνικο
παρελθον μας, πραγμα θετικο κατ' αρχην βεβαιως. Να θυμισουμε οτι ο
Κοραης επροτεινε να ονομαζομαστε "Γραικοι, διοτι ετσι μας αποκαλουν
τα φωτισμενα εθνη της Δυσης" (sic). Το θεμα ποιο ειναι; Οτι αντι να
ξαναβρουμε, να συνειδητοποιησουμε, να ενισχυσουμε την ιστορικη μας
συνεχεια στην ολοτητα της, κινδυνεψαμε (κυριως κατα το πρωτο ημισυ
του 19ου αι., αν και το ζητημα συνεχιζεται υφισταμενο και εκτοτε) να
μην κανουμε τιποτε αλλο εκτος απο το να απεκδυθουμε την αυτοκρατορικη
μας κληρονομια των μεσων χρονων. Παιζοντας το παιχνιδι των Δυτικων
ουσιαστικα. Και τι καταφεραμε, να γινουμε οι ενδοξοι απογονοι και
κληρονομοι των αρχαιων Ελληνων; Οχι, να γινουμε ενα απο τα "βρωμερα
Βαλκανικα φυλα, για τα οποια ουτε ενας Γερμανος στρατιωτης δεν αξιζει
να χασει τη ζωη του" (Βισμαρκ). (Παρα το φιλελληνικο κλασσικιστικο
πνευμα της Γερμανιας). Περιοριζομενοι και εδαφικως και εθνικως και
πολιτιστικως και ως προς το διεθνες δικαιο ακομα. Εκει κατηντησε
λοιπον το "Βασιλικον Γενος των Ρωμαιων".
Χωρις μαλιστα ποτε να παυσει να ζει, εστω και υπογειως, το ονομα των
Ελληνων, η χρηση του ονοματος της Ρωμης ειναι δυνατον να ερμηνευεται ως
ομολογια ραγιαδισμου; Δεν νομιζω. Εμενα στο κατω-κατω μου φερνει στο
νου τον εξελληνισμο της Ρωμης οχι τον εκρωμαϊσμο της Ελλαδος, για να
χρησιμοποιησω το σχημα της φρασεως του Ορατιου.
[Σημ. 1: Το κατά καιρούς κατηγορηθέν (αδίκως) Πατριαρχειο λέγει, επί
τουρκοκρατίας, στον διεξαχθέντα διάλογο με τους Βρετανούς
προτεστάντες:
"...πάλαι μεν Ελλήνων, νυν δε Γραικών και Νέων Ρωμαίων δια την
Νέαν Ρώμην καλουμένων..."
Δηλ. οι Ρωμαίοι-Ρωμιοί-"Νέοι Ρωμαίοι" απόγονοι και συνέχεια των
"πάλαι καλουμένων Ελλήνων", καλούμενοι σήμερα ούτως εκ της Νέας Ρώμης,
όχι της Πρεσβυτέρας, δηλωτικό επομένως το όνομα του εξελληνισμού της
Ρώμης, της νίκης της Ελλάδος, και όχι του εκλατινισμού της Ελλάδος,
της νίκης της Ρώμης, και άρα κάθε άλλο παρά μειωτικό.]
[Σημ. 2: Πλουταρχος, "Βιος Ρωμυλου": "Το μεγα της Ρωμης ονομα
[οι Πελασγοι] επι πλειστα της οικουμενης πλανηθεντες, λεγεται αυτοθι
κατοικησαι και δια την εν οπλοις ρωμην ουτως ονομασαι την πολιν."
Ελληνες και Ρωμαιοι συγγραφεις θεωρουν την Ρωμη παναρχαια Ελληνικη
αποικια. (Βασικως Αρκαδικη· ο μυθικος Ευανδρος απο το Παλλαντιον της
Αρκαδιας εγκατεσταθη στο Παλλαντιον, οπως ονομασθηκε, της Ρωμης.
Αλλα κ.α. παναρχαιοι Ελληνες αποικισαν την Ιταλικη χερσονησο (Κρητες,
Τυρρηνοι, Οινωτρος, Ηρακλης, Οδυσσευς κ.α.).) Ο μαθητης του Πλατωνος
Ηρακλείδης Ποντικος στο "Περι ψυχης" γραφει "πολιν Ελληνιδα Ρωμην".]
Και ανεξαρτητως των ακραιων αποψεων του στυλ
"εμεις ειμαστε οι Ρωμαιοι" (βλ. π.χ. http://www.romanity.org ), νομιζω
οτι εκεινο που εχει σημασια ειναι η κατισχυση του Ελληνισμου κατα τους
μεσους χρονους και οχι τα στοιχεια που τον εβλαψαν. (Τα οποια και
ασφαλως και δεν πρεπει να παραγνωριζουμε, αντιθετως να τα επισημαινουμε
για να τα ξεπερνουμε. Αλλα να μην παθαινουμε και διαστροφη, του στυλ
"ο Χριστιανισμος και το Βυζαντιο εξαφανισαν τον Ελληνισμο". Μηπως,
χωρις το Βυζαντιο, το Ελληνικο Εθνος, αντι θεμελιο και κορμος της
Αυτοκρατοριας, θα ηταν ενα εξαφανισμενο, μυστηριο, αρχαιο παρελθον,
οπως το των Σουμεριων ή των Ετρουσκων;)
Το ονομα των Γραικων δεν επεσημαναν, ανεξαρτητως της προελευσεως
του, οι μελετητες οτι μας εδωθη απο τους Λατινους; Συνεπως τι λογο
εχουμε εμεις να αποκαλουμαστε ετσι; Ασχετως του οτι κατ' αρχην δεν
ειναι υποτιμητικο.
[Σημ. 3: Πώς και γιατι επεκρατησε και πώς λειτουργησε;
Το "Γραικος" επανεισηχθη απο τους Ρωμαιους, οταν ηταν κυριοι της
Ελλαδος. Στα χριστιανικα χρονια επεκρατησε ως φυλετικος προσδιορισμος,
διοτι το μεν "Ελλην" ειχε παρει την εννοια θρησκευτικου προσδιορισμου,
ως πολιτικος προσδιορισμος δε του πολιτη της Αυτοκρατοριας
εχρησιμοποιειτο βεβαιως το "Ρωμαιος". Πλην ομως οι Φραγκοι επιχειρωντας
να σφετερισθουν την ελληνορωμαικη κληρονομια, χρησιμοποιουσαν για τους
Ελληνες και την Αυτοκρατορια τον ορο "Γραικος", με υποτιμητικη μαλιστα
σημασια, αιρετικος ("graeci haeretici"), κατωτερος, ουτε Ρωμαιος ουτε
Ελλην προφανως. Συνεχιζοντας την τακτικη των αρχαιων Ρωμαιων (Λατινων),
οι οποιοι το χρησιμοποιουσαν επισης πολυ συχνα υποτιμητικα, κανοντας το
καμμια φορα και "γραικυλος".]
Οσο για το οτι "το Πατριαρχειο ονομαζεται στην Τουρκια "Πατριαρχειο
των Rum", παρ' ολο που καμμια σχεση δεν εχει με την Ρωμη"... Μα, το
Πατριαρχειο αν ειναι "Οικουμενικο" και οχι λιγων "Βαλκανιων", ειναι
εν αναφορα με την "Κωνσταντινουπολη και Νεα Ρωμη" (οπως αναφερεται
στον επισημο τιτλο του Πατριαρχη), με την Πολη, την Αυτοκρατορια,
και τον ιδρυτη της.
Συνοψιζοντας, παρ' ολο που δεν ταυτιζομαι με τους Ρωμανιδικους
( http://www.romanity.org ), νομιζω οτι καποιες παρατηρησεις τους
ειναι πολυ σημαντικες.
[Σημ. 4: Αστηρικτη ειναι και η αποψη οτι το "Ρωμιος" εγινε αποδεκτο
ως ευνοικοτερο εναντι του υποτιμητικου "γκιαουρης", ως η ευνοικοτερη
δηλ. απο τις δυο ονομασιες με τις οποιες εκαλουντο υπο των Οθωμανων οι
υποδουλοι Ελληνες. Αστηρικτη, διοτι, βεβαιως, οι πολιτες της Ρωμανιας
οναμαζαν υπερηφανως εαυτους "Ρωμαιους" πριν την εμφανιση των τουρκων.
Ο σπουδαίος Φαναριώτης λόγιος Δ. Καταρτζής (ένα πνεύμα ικανό να
αντιλαμβάνεται τα μηνύματα των νέων καιρών, χωρίς όμως να αποκόπτεται
από την παλαιά Φαναριώτικη παράδοση), το 1783 εξακολουθεί να προτιμά
το όνομα "Ρωμιός" αντί του "Έλλην", καθώς, λέει, "όξ' απ' τους
σπουδαίους μας οπού είπα, όλο το έθνος μας τώρα, όταν λεν Έλληνα,
νοούνε ειδωλολάτρη. Πως είχαμε προγονούς τους Έλληνες τιμή μεγαλωτάτη,
χωρίς να πρετεντέρουμε τ' όνομα". Και επισημαίνει:
"Αφ' ου ένας Ρωμηός συλλογιστή μια φορά πως κατάγεται από τον
Περικλέα, Θεμιστοκλέα και άλλους παρόμοιους Έλληνες, ή απ' τους
συγγενείς του Θεοδοσίου, του Βελισαρίου, του Ναρσή, του Βουλγαροκτόνου,
του Τζιμισκή, κ' άλλων τόσων μεγάλων Ρωμαίων, ή έλκει το γένος του
από κανέναν άγιο, ή από κανέναν του συγγενή, πώς να μην αγαπά τους
απογόνους εκείνων κ' αυτωνών των μεγάλων ανθρώπων; Πώς να μην τό 'χη
χαρά του να δυστυχή σε τέτοια πολιτική κοινωνία που συναπαρτίζουν
αυτοί; Πώς να μην πονή αιωνίως το έδαφος που τους ανάθρεψ' εκείνους
κ' αυτουνούς; Και τραβώντας ασμένως τον δούλειο του ζυγό, πώς να μη
βρέχη με δάκρυα τον τόπο που έβαψαν με το αίμα τους, εκείνοι για δόξα,
κ' αυτοί για τη σωτηρία τους;
Όντας λοιπόν κ' εμείς οπωσούν ένα έθνος, κ' έχοντας πατρίδα φίλον
έδαφος..."
(Βλ. "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", 1975, τ. ΙΑ', σελ. 349 και
σελ. 443, υπό Κ.Θ. Δημαρά.)]
Αντώνιου Κεραμοπουλου Καθηγητου του Πανεπιστημιου Αθηνών. ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟΥ
C) "Ινδοευρωπαίοι ή Αιγαίοι;",
Τότε, 1996:"Ελ ή Ηλ και δωριστί Αλ σημαίνει υψηλό. Έτσι οι Αλβανοί και
οι Ελβετοί που ζούσαν σε ψηλά βουνά, ονομάσθηκαν Αλ-λουανοί και
Ελ-ουήτιοι ή Ελ-βήτιοι αντιστοίχως, όπως και οι Ιλ-λυριοί. Επίσης
Ελ-λοπία, η ψηλή περιοχή γύρω από την Δωδώνη (Ελ-λωτίς και Ελ-λώτια
λεγόταν η Κρήτη ως ορεινή-υψηλή. Οι Ασιάτες ονόμαζαν την Κύπρο
Αλ-ασία.) όπου ζούσαν οι Ελ-λοί ή Έλ-λοπες (και (Σ)ελλοί). Αλλά και το
Π-ελ-ασγοί περιέχει το ελ.
Ο ήλιος βρίσκεται ψηλά στον ουρανό, γι' αυτό Ήλ-ιος ή Α(έ)λιος
(δωρική). Το ανώτατο δικαστήριο ονομάσθηκε Ηλ-ιαία και η ανωτάτη
συνέλευσις των Δωριέων Αλ-ία.
Ο Ύψιστος Θεός ήταν ο Ηλ (που το γράφουν Ιλ) ή Ελ και Αλ απ' όπου
και η Μπαμπ-ιλί (Βαβυλών = Πύλη του θεού), το εβραϊκό Ελ-ωίμ=θεοί, το
αραβικό Αλ-λάχ.
Το ιερό της Δωδώνης λεγόταν Έλ-λα (Ησύχιος) δηλ. Θεού πέτρα (λα=
πέτρα, εξ' ου λατομείο και λαός = οι άνθρωποι που προήλθαν από τις
πέτρες που πετούσαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα).
Έλ-λα λοιπόν = η πέτρα στην οποία κάθεται ο Θεός = έδρα Θεού. Αυτό
σημαίνει και το Ελλάς = η χώρα όπου εδρεύει ο Θεός, θεϊκή γη.
Το όνομα Ελλάς αναφέρεται στην "Ιλιάδα" (Β 683-85) που χαρακτηρίζει
τον Αχιλλέα αρχηγό "όσων κατοικούν στην Φθία και στην Ελλάδα". Αυτή
η Ελλάς του Ομήρου υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις (τις αναφέρει ο Ι.
Κορδάτος) ότι βρισκόταν στη Λακωνία ή στη Μεσσηνία, πιθανότερα στην
Μάνη. (Ο Αγαμέμνων τάζει στον Αχιλλέα μια περιοχή της Μεσσηνίας. Στο
Ταίναρο υπήρχε λιμάνι Αχίλλειον. Η Καρδαμύλη δόθηκε στον Αχιλλέα και
εκεί παντρεύθηκε ο υιός του την κόρη του Μενελάου και της Ελένης. Ιερό
του Αχιλλέως υπήρχε στην Ηλίδα και η μητέρα του Θέτις λατρευόταν στη
νότια Λακωνία. Εκεί υπήρχε και το Ιερό "Ελλήνιον" όπου λατρευόταν ο
Έλλην, υιός του Δευκαλίωνος, γενάρχης των Ελλήνων. Σ' αυτό ελήφθη
η απόφασις για εκστρατεία κατά της Τροίας. (Παυσ. III,12,5)) Στην
Κρήτη υπήρχε ποταμός Έλλην. Ο Όμηρος χρησιμοποιεί ήδη και την λέξη
"Πανέλληνες" (Β 530). Την επαναλαμβάνει ο Αρχίλοχος (απόσπ. 54).
Ο Ησίοδος, αργότερα, ομιλεί για την "ιερή Ελλάδα" ("Έργα και
Ημέραι", 653) ως την χώρα από την οποία έγινε η εκστρατεία των
"Πανελλήνων" (528) κατά της Τροίας.
Ο υιός του Δευκαλίωνος, Έλλην, ήταν γενναίος και "φιλοπόλεμος"
("Ηοίαι", 27), όπως ακριβώς οι άνδρες του Αχιλλέως, οι Μυρμιδόνες-
Έλληνες.
Στην Αίγινα υπήρχε το Πανελλήνιον όρος, όπου ο Αιακός προσευχήθηκε
στον πατέρα του Ελλάνιον ή Πανελλήνιον Δία. (Απολ. Γ,6 - Ισοκρ. 9,14,
15 - Παυσ. 2,29,6).
Η προέλευσις λοιπόν της ονομασίας Έλλην πρέπει ν' αναζητηθεί σ' ένα
συνδυασμό του Έλλας της Δωδώνης, της Ελλάδος του Αχιλλέως με τους
καλύτερους πολεμιστές και του Έλληνος του υιού του Δευκαλίωνος."Κατά τον Σημαιοφόρο Αν. Θεολόγο ("Το Ελληνικό Αλφάβητο
αποκαλύπτεται: Μυστικός κώδικας της Ελληνικής Γλώσσας και Μυθολογίας",
1995· "Κωδικόν λεξιλόγιον" (ο συλλαβικός κώδικας της Ελληνικής
γλώσσας), Ρα-Μα-Φα, 1997), κάθε γράμμα (και συλλαβή) έχει μια εγγενή
σημασία και το νόημα κάθε λέξεως αποκρυπτογραφείται με βάση τις
σημασίες των γραμμάτων/συλλαβών της. (Την ίδια άποψη υποστηρίζει ο
Η.Λ. Τσατσόμοιρος ("Ιστορία γενέσεως της ελληνικής γλώσσας", Δαυλός,
1991).) Έτσι:
Λ = Ήλιος, Φως
Ν = Νους, Νόμος
Οπότε:
Έλλην = ο φωτισμένος-φωτεινός νουςΓ.Κ. Γεωργαλάς
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
WE THE ECOUMENISTS exontes zilon FOR AN OECOUMENIC POLIS 