(BEING CONTINUED FROM 30/05/14)
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ
Η ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
ΕΙΝΑΙ Ν’ ΑΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ με τις αμέτρητες εργασίες λαμπρώνεπιστημόνων, που δίκαια θεωρούνται αυθεντίες σαν ερευνητές καιπου ασχολούνται με το φαινόμενο «Χριστιανισμός». Άνθρωποισύγχρονοι, αληθινά σοφοί, που στις πραγματιστικές αναλύσεις τουςσυμπεριλαμβάνουν σαν αναμφισβήτητα δεδομένα οπτασίες, θεϊκάοράματα, ακόμα και το θεό να παρουσιάζεται μεσοτάξιδα και ναεκφράζει τα παράπονά του στον Παύλο με κείνο το παιδικόανέκδοτο, «Σαούλ, Σαούλ, γιατί με διώκεις;»Αν παρακολουθήσει κανείς την τηλεόραση θα διαπιστώσει πωςολόκληρη η Δύση προβάλλει περισσότερο τον Παύλο από τον Ιησού.
Ο Παύλος αποτελεί το μεγάλο Κεφάλαιο του… Κεφαλαίου. Οι θεοκράτες, μέσα στη στενοκεφαλιά τους, δε θέλουν να καταλάβουνότι όσο περισσότερο επιστημονικοποιείται η γνώση κι όσο πιο σίγουρα πατάει ο κοινός νους απάνω της, τόσο το πρόβλημα της Δημιουργίας αφήνει τον άνθρωπο ανυπεράσπιστο, για μια ακόμη φορά, μπροστά στο μυστήριο της. Η έρευνα όμως δεν αποτελεί πια αποκλειστικό προνόμιο και ιδιωτικό χωράφι της αστικής διανόησης.Οι Γραφές και η θρησκευτική φιλολογία δεν άντεχαν στη λογική ποτέ. Απόδειξη πως προκάλεσαν την ανάγκη του σκοταδισμού τουΜεσαίωνα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, μα για το απλό γεγονός τουχαμηλού πνευματικού επιπέδου και του χοντροκέφαλου φανατισμούτόσο εκείνων που συρράψανε τους μύθους, όσο και κείνων για τους οποίους αυτοί οι μύθοι προορίζονταν. Με το να συμπεριλαμβάνουν,λοιπόν, μέσα στην επιστημονική έρευνα όλα αυτά τα χονδροειδή κατασκευάσματα, προδίδουν ακριβώς εκείνο που επιδιώκουν, και σήμερα ακόμη, να κρύψουν: Τη σκοπιμότητα που εξυπηρέτησε καιεξακολουθεί να εξυπηρετεί η συσκότιση της ιστορικής αλήθειας, μετην επιβολή του εβραιοχριστιανισμού.Για να πάρουμε μια ιδέα του πολιτιστικού επιπέδου του εβραϊκού κόσμου της εποχής, θ’ αναφέρουμε ένα απόσπασμα του Ιώσηπου που άφορα την καλύτερη περίπτωση και που προκαλεί το θαυμασμό του συγγραφέα για το επίπεδο πολιτισμού που οι Εσσαίοι του Qumran είχαν κατακτήσει.Γράφει: «…αποφεύγουν να φτύνουν στη μέση της συντροφιάς ή δεξιά (…) ανοίγουν λάκκο βάθους ενός πόδα με το φτυάρι τους γιατί δίδουν σ’ όλους τους νέους μυημένους ένα παρόμοιο. Εκείκάθονται (κουκουβίζουν) τυλιγμένοι στο μανδύα τους κατά τρόποώστε να μην προσβάλλουν την ακτινοβολία του Θεού, μετά σκεπάζουν το λάκκο με το χώμα που έβγαλαν ανοίγοντας τον. Γι’αυτή τη δουλειά διαλέγουν τα πιο ερημικά μέρη…».107
Και δεν αναφέρω το απόσπασμα γιατί ξαφνιάζομαι που, τον πρώτοαιώνα π.Χ., δεν είχαν οι Εβραίοι ορισμένα μέρη ν’ αποπατούν. Εδώτο Τριανόν δεν έχει-δεν είχε τουλάχιστον επί Μαρίας Αντουανέτας-ούτε ένα αποχωρητήριο. Το αναφέρω πρώτα γιατί εξαίρεται τογεγονός που δεν αποπατούσαν ο ένας μπροστά στον άλλον, στημέση του σπιτιού, αλλά κυρίως για το επίπεδο των ανθρώπων πουπίστευαν πως η θέα του ξεσκέπαστου κορμιού τους θα πρόσβαλλε τηθεϊκή ακτινοβολία. Για τέτοιους ανθρώπους, λοιπόν, επινοήθηκαν ταοράματα, τα θαύματα και οι διάλογοι με το θεό.
Ο Μωυσής τρύπωνε αδιάκοπα ανάμεσα τους, πότε δω, πότε εκεί, τη μια σ’ αυτή τη μεριά του χωριού, την άλλη στην άλλη, με τα διαπεραστικά μάτια του και την πλατζουρή μύτη του… μάλωνε,ταχτοποιούσε και καθάριζε γύρω του, παίρνοντας ταυτόχρονα ως λυδία λίθο του την αορασία του Θεού, του Ιεχωβά, που τους είχε βγάλει από την Αίγυπτο, και που ήθελε να τους κάμει έναν λαό, τον δικό του λαό, ανθρώπους άγιους, άγιος καθώς ήταν. Για την ώρα δεν ήσαν τίποτ’ άλλο από έναν όχλο, έναν συρφετό, πράγμα πουφαινόταν από τ’ ότι αδειάζανε το κορμί τους όπου βρίσκονταν, ακόμηκαι στη μέση – μέση του δρόμου, αν όχι και κει που κοιμούνταν. Μ’ αυτό ‘τανε αίσχος και πανούκλα. «Πρέπει να ‘χεις ένα μέρος, μακριάαπό το γιατάκι σου, όπου να πηγαίνεις να κάνεις την ανάγκη σου, με κατάλαβες; Και πρέπει νά ‘χεις μαζί σου ένα φτυαράκι, για ν’ανοίγεις έναν μικρό λάκκο, πριν κάτσεις να ξεντεριστείς, κι όταν πια κάμεις την ανάγκη σου, να πάρεις το φτυαράκι στο χέρια σου και νασκεπάσεις αυτά πού ‘καμες, γιατί ο Κύριος, ο Θεός σου, τριγυρίζει μέσα στο σπίτι σου, γι’ αυτό και το σπίτι σου πρέπει νά ‘ναι ιερό,δηλαδή καθαρό, για να μην είναι υποχρεωμένος να κρατά τη μύτη Του, μπαίνοντας μέσα, ίσαμε που να σιχαθεί στο τέλος κι αποστρέψειτο βλέμμα του από πάνω σου… Την άλλη φορά θέλω να σας δω όλους με το φτυαράκι του τον καθένα, διαφορετικά θα δείτε από πάνω σας τον εξολοθρευτή άγγελο! Πρέπει νά ‘σαι καθαρός και να λούζεσαι πολύ με τρεχούμενο νερό, χάρη στην υγεία σου… Αν δεν πλένεσαι κακομοίρη μου, αν δεν κρατάς καθαριότητα, θα βγάλεις τα κακά μαύρα σπυριά της βλογιάς και το σπέρμα της πανούκλας θαπηγαίνει από αίμα σε αίμα…»
THOMAS MANN
Όταν μελετούμε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, όταν διδάσκονται κλασικές τραγωδίες στα θέατρα, κανείς δεν απαιτεί να πιστεύουμε πως «ο από μηχανής θεός» ήταν κάτι άλλο από ένα ποιητικό εύρημα – διέξοδο, που δε συγκρουόταν οπωσδήποτε με τηθρησκευτική δοξασία της εποχής. Χωρίς αυτό να σημαίνει πωςαπορρίπτεται, μειώνεται η εξευτελίζεται όλος ο πολιτισμός εκείνηςτης περιόδου. Το γιατί δε γίνεται το ίδιο με το χριστιανισμό, είναι ευνόητο. Ο μεν παγανισμός έχει πεθάνει αμετάκλητα, ο δε χριστιανισμός αγωνίζεται απεγνωσμένα να επιβιώσει, μια κι αποτελείτο στυλοβάτη του οικονομικο – πολιτικού συστήματος του κόσμου μας. Όσο παίζουμε με τα θαύματα και τα οράματα, δε θα μπορέσουμε ποτέ να εκτιμήσουμε τον καταλυτικό ρόλο που χρειάστηκε να διαδραματίσει ο χριστιανισμός κατά του ελληνικούπολιτισμού, προκειμένου να επικρατήσει, αλλά και σε βάρος oλόκληρης της ανθρωπότητας.Στην τεράστια σχετική βιβλιογραφία, Ευρωπαίων κυρίως, τα στοιχείαπου στηρίζουν την παραπάνω άποψη μου είναι αδιάσειστα. Κι απορώ πως, τελικά, το πόρισμα δε βγήκε ως τώρα από κανένα στόμα.Αντίθετα.Κανείς, ούτε του Πάπα εξαιρουμένου, δεν αμφισβητεί πια, το ότι οχριστιανισμός είναι σάρκα και αίμα ιουδαϊκά. Όλες οι αυθεντίες προσκομίζουν αμέτρητες αποδείξεις που, για να τις συγκεντρώσουν,θυσιάσανε μια ζωή. Πού να βρουν όμως το κουράγιο να διακηρύξουνμε τα επίσημα στόματα τους ότι τώρα και δυο χιλιάδες χρόνια ηανθρωπότητα βυζαίνει ακόμη από την απανθρωπιά του ιουδαϊσμού.Παρ’ όλο τον παρανοϊκό αντισημιτισμό που την πότισαν παράλληλα.Χρειάζεται εξάλλου και μια ιδιάζουσα γενναιότητα για αναθεωρήσειςπου θα προκαλέσουν επικίνδυνα ρεαλιστικές συγκρίσεις και απομυστικοποιήσεις. Γιατί θα πρέπει να παραδεχτούν – οι ηγέτες – πως το μέσον που θανατώνει κάποιον, είτε σταύρωση είναι αυτή είτε σφαίρα, δεν προσδιορίζει την προσωπικότητα του αντίπαλου «δι’ ούτο σκάνδαλον έρχεται», αλλά τον δικό τους τρόμο. Το γεγονός πωςδεν σκότωσαν οι Εβραίοι τον Παύλο, που υποτίθεται πως συνέχισε το έργο του Ιησού, αλλά οι Ρωμαίοι σαν κοινό εγκληματία, τον απογυμνώνει και μας βοηθά στη νεκροψία, προκειμένου ν’ αποκαλύψουμεποιος υπήρξε επιτέλους ο Παύλος. Ένας θρησκευτικός ηγέτης που πραγματοποίησε το παθιασμένο όνειρο της εξάπλωσης τουιουδαϊσμού στον κόσμο; Ή ο πολιτικός ηγέτης που εξασφάλισε τη σωτηρία της άρχουσας οικονομικής ολιγαρχίας κι έστησε τις βάσειςτων αυταρχικών καθεστώτων;Κατά τη «γνώση» μου, ο Παύλος τα πραγματοποιεί και τα δυο, το ένα διά του άλλου: Στην κρίσιμη στιγμή, πετά στην οικονομική ολιγαρχία του καιρού του, που δεν έχει να διαλέξει, ένα σωσίβιο,φτιαγμένο από τον αμείλικτο εβραϊκό Νόμο, και που αν δεν πιαστεί απ’ αυτό, θα πνιγεί. Αυτή στάθηκε ημεγαλοφυΐα του Παύλου:
Είναι ο πρώτος διδάξας -Ό,τι καθορίζουμε σήμερα με τον όρο φασισμό,διά του απόλυτου σκοταδισμού.Το μόνο λυπηρό είναι ότι ο Παύλος δεν έζησε για να δει δικαιωμένητη φανατική πίστη του στο θεό του Ιαχβέ και να διαπιστώσει πόσο αμείλικτα λειτούργησε η δικαιοσύνη Του. Η μοναδική, αληθινά, που ανταποκρίθηκε στο ύφος της θεϊκής συνέπειας τούτα τα δυο χιλιάδες χρόνια.Αν ο Παύλος πέτυχε με τον νόθο χριστιανισμό του το ξεδόντιασματου αυθεντικού λαϊκού κινήματος του Ιησού και την αναπόδραστη υποταγή των μαζών στην απανθρωπιά της οικονομικής ολιγαρχίας,αν οι λαοί δεν μπορούν ακόμα να σηκώσουν κεφάλι, γιατί κάθε ανθρώπινη διεκδίκηση τους θεωρείται επικίνδυνη προσβολή για την ανύπαρκτη χριστιανική ηθική τάξη και δικαιοσύνη, κι αν ο χριστιανισμός έπαιξε το ρόλο του εκτελεστικού αποσπάσματος που κονιορτοποίησε τον ελληνικό πολιτισμό και τον ανθρώπινο στοχασμό, ωστόσο, κάτω από τα πυρά των ίδιων αναίσχυντωνπροσχημάτων, εξοντώθηκε ο άμοιρος εβραϊκός λαός, σώζοντας τον χριστιανικό ολοκληρωτισμό, αιώνες τώρα, σαν ο ένοχος του σήριαλ θεϊκή σταύρωση.
Εδώ, εδώ σταματά η Ιστορία και αρχίζει ο εκβαρβαρισμός της ανθρωπότητας.
Ολοταχώς όπισθεν. Μια τεράστια νοητική μεταβολή συντελείται στον ανθρώπινο νου, μέσα από την παροιμιώδη ανηθικότητα του Παύλου.
«(Συμπεριφέρεσθε) καθώς και γω ο όποιος καθ’ όλα αρέσω σε όλους(Α’ Κορ., Γ, 33) και εγενόμουν με τους Ιουδαίους ως Ιουδαίος, για να κερδίσω τους Ιουδαίους. Με τους (ζώντες) σύμφωνα με το νόμο,σαν σύμφωνος με το νόμο, για να κερδίσω εκείνους που ζουν με το νόμο. Με τους άνομους ως άνομος για να κερδίσω τους άνομους(ειδωλολάτρες). Με τους ασθενείς ως ασθενής για να κερδίσω τους ασθενείς. Με τους πάντες έγινα τα πάντα». (Α’ Κορ., θ’, 20).
Καμιά διαμαρτυρία δεν υψώθηκε ποτέ μπροστά στην ανηθικότητα του Παύλου, που αναδεικνύει παράλληλα το υψηλό ήθος του Ιησού.
Ιησούς: Αλίμονό σας όταν όλοι οι άνθρωποι μιλούν καλά για σας.Παύλος: Με τους πάντες έγινα τα πάντα. Συμπεριφέρεσθε όπως καιγω, ο όποιος καθ’ όλα αρέσω σε όλους.
Θα αδικήσουμε, όμως, τον Παύλο, αν δεν του αναγνωρίσουμε και το προσωπικό πάθος, μέσα στον προορισμό που του αναθέσανε. Όχι!Αυτό το μακάβριο, εξοντωτικό σχέδιο δεν έγινε από έναν άνθρωπο.Πρόκειται για τη σύλληψη ενός Συστήματος που επιδιώκει να σπάσει το φράγμα της εκλεκτικότητας του πολιτισμού που κρατά τους Εβραίους απομονωμένους σαν λεπρούς η «ακάθαρτους». Όχι βέβαια για να αφομοιωθούν οι Εβραίοι στους κόλπους του πολιτισμού. «Μη γένοιτο», πού ‘λεγε και ο Παύλος. αλλά για να ενταχθεί ηανθρωπότητα στην εβραϊκή ιδεολογία.Ο Ιησούς είχε καταλάβει -όχι από μόνος του επίσης – πως ένας λαός«αιώνια ηττημένος» από την ιδεολογία του, απομονωμένος με τημισανθρωπία της, θά ‘μενε πάντα στο επίπεδο του ζώου.108
Αν οιΈλληνες εξαιτίας της ιδιοσυγκρασίας τους κατασκεύασαν έναν άνθρωπο (Προμηθέα) που νίκησε το θεό, οι Εβραίοι δέχτηκαν έναν άνθρωπο (Μωυσή), που σε συνεργασία με τον ισχυρό» (θεό Ιαχβέ)έφτιαξε τις αλυσίδες (Νόμο) για να τους κρατά αιώνια υποταγμένους σ’ αυτόν και τις βουλές Του, με κίνδυνο νά ‘ναι ηττημένοι από τους άλλους.Οι Έλληνες, φωνάζει θριαμβευτικά ο Ιώσηπος, δε γνώριζαν τη λέξη«Νόμος», απόδειξη πως δεν αναφέρεται πουθενά στον Όμηρο! Και αμυνόμενος για τη γενική περιφρόνηση του πολιτισμένου κόσμου(βλ. ελληνικού πολιτισμού) μας μεταδίδει:«Δε θα διστάσω όμως ν’ αναφέρω τον Αγαθαρχίδη που για να μαςψέξει για κουτούς κάνει λόγο για μας: Οι Ιουδαίοι, έτσι όπως τους λένε, που κατοικούνε την πιο οχυρωμένη πόλη απ’ όλες που οι ντόπιοι τη λένε Ιερουσαλήμ, συνηθισμένοι να μη δουλεύουν την έβδομη μέρα (Σάββατο), ούτε όπλα να σηκώνουν κείνη τη μέρα κιούτε γεωργική κι ούτε καμιά άλλη δουλειά να κάνουν, παρά με σηκωμένα τα χέρια μέσα στους ναούς να προσεύχονται ως το βράδυ,άμα μπήκε ο Πτολεμαίος ο Λάγου με το στρατό του, αυτοί αντίς ναπροφυλάξουν την πόλη, κοιτάζανε πώς να διαφυλάξουν την κουταμάρα τους. Κι έτσι η πατρίδα τους απόκτησε έναν απαίσιο τύραννο κι ο νόμος αποδείχτηκε πως δε ήταν παρά μια συνήθεια ελεεινή”… Αυτό φαίνεται γελοίο στον Αγαθαρχίδη. Για κείνους όμωςπου δεν το εξετάζουν με κακή προκατάληψη φαίνεται μεγάλο πράμακαι πολύ αξιέπαινο να βρίσκονται μερικοί άνθρωποι που προτιμούνκαι από τη δική τους σωτηρία και από την πατρίδα τους των νόμωντη φύλαξη και τη θεοσέβεια».109
Πουθενά αγάπη για τη ζωή, αγάπη για την ελευθερία, αγανάκτησηγια την αδικία, πουθενά η φυσική, απεγνωσμένη του πάλη για την ιερή του ύπαρξη. Παραίτηση.Και ο Ηρόδοτος αφηγείται:110
«Η μάχη του Μαραθώνα κράτησε πολύ… οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς νικούσαν… οι Πέρσες έφευγαντρέχοντας να επιστρέψουν στα καράβια τους να σωθούν. Οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς τους κυνηγούσαν στη διαδρομή, σφάζοντας τους,έως ότου φτάσανε στη θάλασσα, όπου αναζητούσαν φωτιά για να κάψουν τα καράβια που πιάνανε και να μην αφήσουν κανένα να γλιτώσει… εκεί σκοτώθηκαν πολλοί κι ανάμεσα τους ο Κυναίγειροςτου Ευφορίωνος (αδελφός του Αισχύλου), που αιχμαλώτισε μαζί με άλλους επτά εχθρικά καράβια. Σε μια του προσπάθεια να κρατήσει ένα καράβι έτοιμο να σαλπάρει, το άρπαξε με το χέρι. Οι Πέρσες αλαφιασμένοι του τό ‘κοψαν μ’ ένα τσεκούρι. Ο Κυναίγειρος άπλωσε το άλλο που του τό ‘ κοψαν κι αυτό». Και ο θρύλος (μαγεμένος,είναι σίγουρος πως μπορεί να προχωρήσει κι άλλο), συνεχίζει πως,«τότε ο Κυναίγειρος άρπαξε το καράβι με τα δόντια του. Και οι Πέρσες τού ‘κοψαν και το κεφάλι».Ε, λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί, που δεν παραιτούνται ποτέ από τηλευτεριά, δε σταματούν πουθενά, ανατρέπουν καθεστώτα, θεούς,πολιτεύματα, αμφισβητώντας τα πάντα και τους πάντες, είναι επικίνδυνοι.
«Η πλεονεξία είναι ειδωλολατρία», διατυμπανίζει ο Παύλος. Κι όταν φυσικά απευθύνεται σε ξελιγωμένους από την πείνα, η πλεονεξία παίρνει τη σημασία της υλικής πολυτέλειας. Αλλά της πλεονεξίας αποτέλεσμα είναι και η ακατασίγαστη περιέργεια τουΈλληνα, που με μια ντουζίνα θεούς στον Όλυμπο ανακάλυψε τηνπροέλευση της ζωής από τη θάλασσα και το υγρό στοιχείο. Είναι η κατάργηση της θείας Πρόνοιας. Είναι η ένταξη του στον κίνδυνο της έρευνας για την αλήθεια της ύπαρξης του, που θα του δώσει τα χέρια που θ’ αναπαράγουν το αριστούργημα της Δημιουργίας. Απ’ αυτόν τον αχόρταγο, πλεονέκτη, τον άνομο, γονιμοποιήθηκε η ελευθερία και γέννησε τον ήρωα της τραγωδίας. Τραγικός ήρωας είναι κείνος που για να βεβαιώσει την ελευθερία του, περπατά ενάντια στη μοίρα του, ακόμη κι όταν γνωρίζει ότι θα καταστραφεί.Ποιος θα σταματήσει αυτή την απειλή, ποιος θα παροπλίσει το νου που αφηνιασμένος κλονίζει την τάξη του κόσμου;Ένας θεός. Ένας αφέντης που θα υποτάξει την ανθρωπότητα, όπως ο Ιαχβέ υπέταξε το Ισραήλ. Όχι! ο Παύλος δεν ήταν θρησκευόμενος
156
από πίστη, Αλλά από ιδεολογία. Μια ιδεολογία κατοχύρωσης συμφερόντων μασκαρεμένη σε θρησκεία! Και η ιδεολογία αυτή κινδύνευε από τη Γνώση που απλωνόταν στη Γη. Αυτός θα φτιάσειέναν θεό που θα καταποντίσει τη γνώση. Και θ’ αποκαταστήσει την ταπεινωμένη εβραϊκή του υπόσταση, αυτή την περιφρονημένη από τους πολιτισμένους, αλλά και τους ομόφυλούς του επαναστάτες,υποχρεώνοντας όλους να προσκυνήσουν τον ένα, τον μοναδικό θεότου Ισραήλ.
«Όσο μεγαλύτερο φτιάχνω το θεό, τόσο μεγαλύτερος και σπουδαιότερος είμαι ‘γω ο ίδιος»,έγραφε ο Γκαίμπελς στο μυθιστόρημα του Μιχαήλ. Και ο Χόχουτ:
«Όποιος δίδει τόσο μεγάλη σημασία στην πίστη καθαυτή, διατάζει ν’ αποκεφαλίσουν τους άλλους όταν αμφιβάλλουν γι’ αυτήν ».111
ΑΛΛΑΓΗ ΕΡΓΟΔΟΤΗ
Και μια και δεν πρόκειται να καταργήσουμε τους δούλους, θακαταργήσουμε τ’ αφεντικά. Όλοι θα γίνουμε ίσοι: όλοι δούλοι του Θεού.Την καιτονομία θα εισαγάγει ο Παύλος. «Γιατί εκείνος που υπηρετείται είναι ο Κύριος Χριστός». (Κολοσ. γ’, 22-24). Εργοδότης τώρα είναι ο θεός. Οι καημένοι οι αφεντάδες δεν ευθύνονται πια για τίποτα. Αντίθετα δέχονται και κείνοι την ισότητα που επιβάλλεται από ψηλά, κι όλοι είμαστε αδελφοί. Γι’ αυτό «όσοι έχουν χριστιανούς γι’αφεντικά θα γίνουν ακόμη εργατικότεροι, γιατί θα δουλεύουν γιααδελφούς (…) να δουλεύετε με καλή διάθεση σαν να πρόκειται για τον Κύριο κι όχι για ανθρώπους (…) Γνωρίζοντας ότι από τον Κύριο θα πάρετε την ανταπόδοση (…) Γιατί δουλεύετε για τον Κύριο Χριστό(…) είτε δούλος (είσαι), είτε ελεύθερος».112
Και να πως αποκτήσαμε αυτό το μεγάλο πλεονέκτημα:«Έλευθερωθέντες δε από την αμαρτία, γίνατε δούλοι εις την δικαιοσύνη… έτσι τώρα να προσφέρετε τα μέλη σας δούλα… γιατί τώρα ελευθερωθέντες από τις αμαρτίες υποδουλωθήκατε στο Θεό…»(Ρωμ., στ’, 18-22).
Και αχαλίνωτος πλέον στην ασυδοσία του θα μεταφέρει άνετα, και κυρίως ανεμπόδιστα, στους ουρανούς τις παραγωγικές σχέσεις δούλου και εργοδότη:«και συνεπώς δεν ανήκετε στον εαυτό σας, γιατί αγορασθήκατε με τίμημα» (Κορ., στ’, 19-20).
Την κορώνα όμως τη φυλάει για τους Ρωμαίους:«Και ο ελεύθερος δούλος του θεού είναι, αγορασμένος με αντίτιμο·μη γίνεσθε λοιπόν δούλοι των ανθρώπων» (Ρωμ., ζ’, 22-23).
Όχι, ο άνθρωπος δεν αστειεύεται. Εμείς μόνο να πάψουμε ν’απορούμε για το πως πιάστηκε ο χριστιανισμός στον κόσμο. Για τοπως επιβλήθηκε. Για το ποιες ήταν οι σχέσεις του Παύλου με τονΣενέκα. Για το πως ένας Εβραίος βρίζει μέσα στη Ρώμη την επίσημη κρατική θρησκεία-την ειδωλολατρία -και τον συνοδεύει ένα σύνταγμα πεζών και ιππέων για να τον σώσει. Εμείς να πάψουμε ν’αναρωτιόμαστε πώς ένας κόσμος με τόσο ψηλό πνευματικό επίπεδο αποδέχτηκε το χριστιανισμό. Ο κόσμος αυτός κινδύνευε. Το νά ‘σαι δούλος ανθρώπων είχε γίνει λίγο επικίνδυνο για τ’ αφεντικά. Αλλά δούλος του Θεού! Κι όλοι οι δούλοι αδέρφια. Ενάντια σε ποιόν θαπολεμήσεις; Αλλά και ποιό αφεντικό δε θα αγαλλίαζε από παρόμοια ισότητα; Καιρός να καταλάβουμε πόσο ανεπανάληπτο πολιτικό εύρημα στάθηκε ο μονοθεϊσμός με βάση το φόβο, για τις μελλοντικές κοινωνίες (βλ. σελ. 141).Σήμερα ακόμη, ο καθηγητής Oscar Cullmann, αναλύοντας την Καινή Διαθήκη γράφει: «Όμοιο θεολογικό υπόβαθρο και στην επιστολή προς Κολοσσαείς όπου εκτίθεται ένα σύστημα των καθηκόντων των σκλάβων απέναντι στους κυρίους τους». Και, «κανένα επιχείρημα δε θα μπορούσε ν’ αμφισβητήσει την παυλιανή αυθεντικότητα…»113
Ασφαλώς κανένα.Ποιος θ’ αμφισβητήσει την καθαίρεση του άνθρωπου και τη μετατροπή του σε δούλο, από τον μεγάλο απόστολο του χριστιανισμού; Και δούλο του θεού, όχι των ανθρώπων! Ποτέ! Γι’ αυτό και δε θα απαιτείτε, όπως το δικαιούστε, το ψωμί σας από κείνους που σας εκμεταλλεύονται. Όχι! Θα λέτε: Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς,δος ημίν σήμερον τον άρτον ημών τον επιούσιον. Κι αν δεν έχεις να φας, δεν ευθύνεται κανείς άλλος παρά μόνο ο θεός. Αυτός αποφάσισε να δοκιμαστείς πεινώντας.
Το προσευχολόγιο και το υμνολόγιο των Εβραίων, γραμμένο όλο από αφεντικά-προφήτες αξιοποιείται επιτέλους, μέσω του Παύλου,κηρύσσοντας τα αγαθά της δουλείας στην ανθρωπότητα:
Κύριε ευλόγησον την βρώσιν και την πόσιν των δούλων σου.Παντρεύεται ο δούλος του θεού την δούλη του θεού. Ανάπαυσον κύριε τον δούλον σου. Βαφτίζεται ο δούλος του θεού.
Ποιος θ’ αμφισβητήσει τη μεγαλοφυΐα που εξαργύρωσε τη Σταύρωση με αντίτιμο την υποδούλωση; Η ανθρωπότητα βρίσκεται χρεωμένη για πάντα σε κείνον που σταύρωσαν, ακριβώς γιατί είπε:«Με φώτισε ο θεός να φέρω καλά μαντάτα στους φτωχούς να γιατρέψω τους τσακισμένους, να κηρύξω στους αιχμαλώτους απελευθέρωση, ν’ ανοίξω τα μάτια των τυφλών». (Λουκ., δ’, 18).
Και είπε ακόμη:«εσείς είστε φίλοι μου, εάν κάνετε ό,τι σας παραγγέλλω -δεν σας αποκαλώ πια δούλους, διότι ο δούλος δε γνωρίζει τί κάνει ο κύριος του-εσάς δε, αποκάλεσα φίλους μου, γιατί σας γνωστοποίησα όλα όσα άκουσα από τον Πατέρα μου». (Κατά Ιω. ιε’, 14-15).
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
107 Ιώσηπος, Ιουδαϊκός Πόλεμος, Τ. Β’
108Το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ ονόμασε το σχέδιο διαπαιδαγώγησης της νεολαίας και τους ίδιους τους νεολαίους «Σάμπρε», από τό όνομα των κάκτων με τ’ αγκαθερά φύλλα. Δημιουργήθηκε δηλαδή ένα τελείως νέον ον, Εβραίος, απαλλαγμένος από κάθε πλέγμα ιστορικού ή θρησκευτικού συνδρόμου. Αυτοί είναι οι σημερινοί Εβραίοι – πολεμιστές και αδίσταχτοι σφαγείς άμαχων πληθυσμών.
109Ιώσηπος, Κατ’Απίωνος, Α’, XXII, 205 -12.
110Βιβλίο στ’, 114-7.
111«Το Βήμα», 19.2.1978. ΟΜιχαήλ δημοσιεύτηκε στα 1929
112Εφεσ. στ’, 7· Τιμόθ., στ’, 1-2-Κολοσ., γ’, 22-24·Εφεσ., στ’, 8.198
113OscarCullmann,Η Καινή Διαθήκη, σελ.73-4(αμετάφραστο)
WE THE ECOUMENISTS exontes zilon FOR AN OECOUMENIC POLIS 